Kendimizi tanıdığımızı, bildiğimizi zannederek hayata devam ederiz. Hep karşımızdakinin değiştiğini düşünür ve “artık seni tanıyamıyorum, sen eskisi gibi değilsin ” deriz. Kendimizin değişmiş olabileceğini kolay kolay farkında olmayız.
Hayat akıp gidiyor bir çok şey değişime uğrarken, senin benim aynı kalmam mümkün mü?
İşte nefesimiz bize bu farkındalığı hediye ediyor. Seni sana anlatarak kendini bulduruyor. Bir anda savunma, direnme sorgulama, suçlama bitiveriyor. Olmak zorunda olduğun her şeyden sıyrılıp olan halini kabul eden oluyorsun ve bir anda kendini kandırma bitiyor. Çünkü uyanış başlıyor. Ve hiç bir şey eskisi gibi olmuyor.