İnsan soğudu mu bir kez, hiç üşümez artık.

Georg Buechner

Güneşi severim herkes gibi…

Tenimi ısıtsın isterim.

Sıcaklığı içime, yüreğime, tüm hücrelerime ulaşıp beni sarsın isterim.

Öyle de olurdu bir zamanlar…

Yeşildi, maviydi, pembeydi benim adım.

Huzurdu, mutluluktu, sevgiydi.

Capcanlıydım, toprağa ayaklarımı bastı mı güçlenirdim.

Başımı gökyüzüne kaldırdığımda maviye bırakırdım kendimi.

Göğsümü mis gibi kokan çiçeklere açardım.

Nefesim yasemin kokardı.

Kuşlarla şarkı söylerdim.

Yaşama sevincim gördüğüm, baktığım, dokunduğum her yerdeydi.

Güvenirdim, inanırdım, severdim kolayca her şeyi.

O gün geldi…

Güneş çekildi hayatımdan.

Kara bulutlar sardı gökyüzünü.

Karlar yağdı yüreğime.

Soğuk vurdu yeşilime.

Buz tuttu toprağım.

Sert rüzgarlar üşüttü tenimi.

Soğuğu hiç bilmezdim.

Hep bahardım ben.

Sen gelmeden önce…

Anladım ki insan üşüdü mü, baharı, güneşi, yeşili unutuyor.

Pembe neydi, nasıldı unutuyor.

Yüreğim soğudu artık sana.

Hiç ısınmıyor.

                                                                                    İkbal Kaya